ດັ້ນກີບເມກ
ຜູ້ຂຽນເຂົ້າໃຈວ່າ: ຖ້າຄົນເຮົາຫາກບໍ່ຫຼົງໂຕເອງ ຫຼື ຖືໂຕເອງເໜືອກວ່າຄົນອື່ນວ່າອັນໃດຕົນເອງຖືກໝົດ ສ່ວນຄົນອື່ນຜິດ ຄົນຜູ້ນັ້ນກໍຈະມີຄວາມສຸກໃນການດໍາເນີນຊີວິດ ເພາະຈິດໃຈ ແລະ ແນວຄິດຮູ້ຈັກຍອມຮັບຄວາມເປັນຈິງແລ້ວເປີດໃຈກວ້າງຮັບຟັງຄໍາຄິດຄໍາເຫັນແຕກຕ່າງ ເຊິ່ງກົງກັນຂ້າມກັບບາງຄົນທີ່ຫຼົງຢຶດຖືໂຕຕົນເປັນໃຫຍ່ ຫຼື ຖ້າເວົ້າພາສາຊາວບ້ານກໍແມ່ນເມົາຍົດ, ເມົາໜ້າທີ່ຕໍາແໜ່ງຫຼົງລືມໂຕເອງວ່າທຸກຄົນຍ່ອມມີຜິດ-ຖືກ, ຊົ່ວ-ດີເປັນຂອງຄູ່ກັນ.
ຄໍາວ່າປົງ ຫຼື ປ່ອຍວາງ ຈຶ່ງເປັນຄໍາກາງໆທາງພຸດທະສາສະໜາ ເນັ້ນສອນໃຫ້ຄົນລາວຊາວພຸດຮູ້ຈັກໃຊ້ສະຕິພິຈາລະນາວ່າບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນມັນຢູ່ເໜືອຂອບເຂດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ ຫຼື ຖ້າວ່າມີເລື່ອງໃດທີ່ມັນເກີດຂຶ້ນແລ້ວຕ້ອງໄດ້ທໍາໃຈ-ປົງຄວາມຄິດ, ປົງວາງຄວາມຢຶດໝັ້ນໃນລາບຍົດສັນລະເສີນທີ່ເປັນຂອງຊົ່ວຄາວ ຫຼື ສຸກ ແລະ ທຸກ ທີ່ຜ່ານມາເຂົ້າໃນຊີວິດ, ຄໍາວ່າປົງໃຊ້ໄດ້ຫຼາຍແບບເຊັ່ນ: ປົງຄືວາງຂອງໜັກລົງ, ອັນໃດເປັນຂອງໜັກມັນຄືບັນຫາ ຫຼື ວັດຖຸສິ່ງຂອງເຊັ່ນ: ເວລາໄປງານຊາປະນະກິດສົບ ເຮົາກໍເວົ້າວ່າໄປປົງສົບ ເພາະວ່າສົບຄົນຕາຍເປັນຂອງໜັກ-ເປັນຂອງເນົ່າເປື່ອຍ ຂະນະດຽວກັນເຮົາຍັງຕ້ອງພິຈາລະນາປົງສັງຂານທີ່ມັນບໍ່ທ່ຽງ, ທີເກີດແກ່ເຈັບຕາຍ.
ຄໍາວ່າປົງຖ້າໃຊ້ກັບການແກ້ໄຂບັນຫາຊີວິດ ຍ່ອມຕ້ອງຮູ້ວ່າອັນໃດຄວນປົງປ່ອຍວາງ ແລ້ວຈະສະບາຍໃຈ, ຜູ້ຂຽນສັງເກດເຫັນວ່າ: ມານຍາຂອງໂລກ ເຮັດໃຫ້ຄົົນຫຼົງເຂົ້າໃຈຜິດວ່າຕອນໂຕເອງມີຄວາມສຸກ, ສະເຫວີຍສຸກແລ້ວຈະບໍ່ຕາຍ, ບໍ່ເຈັບ, ບໍ່ສູນເສຍ ເຊິ່ງແທ້ຈິງແລ້ວທຸກສະພາບ ສຸກ ຫຼື ທຸກທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດມັນມີເວລາຂອງມັນ, ໂລກນີ້ມີສຸກ-ມີທຸກ, ມີລາບຍົດສັນລະເສີນກໍມີເສື່ອມຍົດ ແລະ ນິນທາ.
ແຕ່ທໍາມະຊາດຂອງຄົນມັກຢຶດຕິດເວລາຕົນເອງຢູ່ສະພາບມີຄວາມສຸກມີລາບຍົດຈົນຫຼົງຄິດໄປວ່າຊິບໍ່ມີມື້ເສື່ອມສູນ.
ຄໍາວ່າປົງ ຖ້າຄົນໃດມີສະຕິປັນຍາຮູ້ເທົ່າທັນກໍຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ຊີວິດຈົມທຸກ ແຕ່ຖ້າຄົນໃດຫາກບໍ່ຮູ້ວາງໃຈ-ປົງບໍ່ລົງ ຫຼື ຫຼົງຢຶດຕິດຈິດໃຈກໍຈະຜູກພັນກ່ຽວຂ້ອງ ເບິ່ງຄືວ່າຈິດໃຈບໍ່ມີຍາມອິ່ມ ເຊິ່ງບໍ່ຕ່າງກັບພວກຜີປີສາດທີ່ຫິວຕະຫຼອດເວລາ.