ດັ້ນກີບເມກ

ຄວາມຮູ້-ສະຕິປັນຍາຂອງມະນຸດເປັນສິ່ງສຳຄັນຕໍ່ການພັດທະນາຄົນ ແລະ ສັງຄົມ ດັ່ງນັ້ນຫຼາຍປະເທດຈະເລີນຂອງໂລກ ເຂົາຈຶ່ງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດ ຕໍ່ການສົ່ງເສີມການຄົ້ນຄວ້າ-ຂຽນ ແລະ ພິມໜັງສື, ຮັກສາໜັງສືຕຳລາໄວ້ຍາວນານຈຶ່ງເວົ້າໄດ້ວ່າ: ເປັນການສະສົມຄວາມຮູ້ ແລະ ປັນຍາສົ່ງຕໍ່ໃຫ້ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ຮຸ່ນ ສະເພາະບ້ານເຮົາປະຫວັດສາດໄດ້ຢັ້ງຢືນໃຫ້ເຫັນວ່າ ອະດີດເຮົາມີການສະສົມ, ຂີດຂຽນ, ເກັບມ້ຽນສົ່ງເສີມ ນັກປາດອາຈານ, ສ້າງຫໍໄຕ (ຫໍສະໝຸດ) ເກັບມ້ຽນຮັກສາ ເອກະສານຈະແຈ້ງ ເຊິ່ງຊີ້ບອກແຈ້ງວ່າ ພວກເພິ່ນເຫັນຄວາມສຳຄັນຕໍ່ການສ້າງ-ພັດທະນາສະຕິປັນຍາ.

ການສະສົມຕຳລາ, ໜັງສື, ເອກະສານບູຮານ, ຈາລຶກຕ່າງໆ ໂດຍການປຸກສ້າງຫໍ, ອາຄານ ແໜ້ນໜາເກັບມ້ຽນ, ສົ່ງເສີມຄົນໃນຊາດຮັກສາການຄົ້ນຄວ້າ ຄິດວ່າເປັນແນວທາງທີ່ດີ ຫຼື ອາດດີ ກວ່າບາງບ່ອນ ແລະ ບາງແຫ່ງມີຕຳລາໜັງສື ໃສ່ຕູ້ໃສ່ກຸນແຈໄວ້ໂຊຊື່ໆ ແລ້ວມັນຈະມີປະໂຫຍດຕໍ່ຄົນເຮົາໄດ້ແນວໃດ? ສົ່ງເສີມ-ຮັກສາຄວາມຮູ້ ພູມປັນຍາລາວຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ອາດຜ່ານຫຼາຍຮູບແບບເຊັ່ນ: ຄູອາຈານ, ນັກວິຊາການ, ນັກຄົ້ນຄວ້າ ຮັກຫອມພັດທະນາຄວາມຮູ້ຕໍ່ເນື່ອງ ຈັດພິມສິ່ງທີ່ຄົ້ນຄວ້າ ບໍ່ແມ່ນປະເພດ ເຄິ່ງດິບເຄິ່ງແດງ ສ້າງພາບຢາກໂດດເດັ່ນ ເຮົາເຫັນຕົວຢ່າງ ນັກຂຽນ ຫຼື ນັກປະພັນບາງຄົນ ມີຜົນງານຂຽນສອງສາມສີ່ຫົວ ຫຼື ຫົວດຽວກໍດັງ-ດີເດັ່ນຮັບໃຊ້ສັງຄົມຫຼາຍຮ້ອຍປີມາແລ້ວ ຍົກຕົວຢ່າງ ປາງຄຳອາດຂຽນແຕ່ເລື່ອງ ສິນໄຊ ແຕ່ກໍຮັບໃຊ້ສັງຄົມຫຼາຍຮ້ອຍປີ, ການສະສົມຄວາມຮູ້ຜ່ານ ການປົກປັກຮັກສາ-ສົ່ງເສີມສ້າງອາຄານແໜ້ນໜາ ເກັບມ້ຽນເຊີດຊູ ກໍແມ່ນວິທີໜຶ່ງໄດ້ຜົນສູງຄືກັນ ຜູ້ຂຽນຮູ້ເຫັນບົດຮຽນ ບາງປະເທດເຂົາສ້າງອາຄານຮຽນ, ອາຄານຮັກສາຕຳລາ ສົ່ງເສີມນັກຄົ້ນຄວ້າ, ສົ່ງເສີມຈັດພິມ ເພື່ອໃຫ້ສັງຄົມໄດ້ອ່ານ, ຊ່ວຍພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດໄດ້ດີວິທີໜຶ່ງ.

ສັງລວມໄດ້ວ່າ ຄຸນຄ່າ ແລະ ມູນຄ່າ ໜັງສືຕຳລາ ເກັບກຳເອົາຄວາມຮູ້ວິຊາການ ພູມປັນຍາ ສືບທອດຮຸ່ນຕໍ່ຮຸ່ນໄດ້ນັ້ນ ເປັນການສົ່ງເສີມການສຶກສາສຳຄັນຍິ່ງ ໃຫ້ແກ່ການສ້າງຊາດ ຖ້າວ່າເຮົາມົວແຕ່ຄິດໄດ້ໃຈແຄບ ຢ້ານແຕ່ເຂົາດີກວ່າ ເດັ່ນກວ່ານັ້ນ ພັດທະນາໄດ້ຍາກ, ຖ້າຄົນເກັ່ງໄດ້ຄຸນນະພາບກໍຄົງກ້າວຄຽງໄດ້ສາກົນເຂົາດີກວ່າເກົ່າ.