ດັ້ນກີບເມກ

ຫາກເວົ້າເຖິງການໃຊ້ຈ່າຍ ໃນການດໍາເນີນຊີວິດໃນສະພາບເສດຖະກິດຝືດເຄືອງນີ້ ຫຼາຍຄົນໄດ້ປັບໂຕຫຼຸດແນວຈ່າຍທີ່ບໍ່ຈໍາເປັນ ເພື່ອປະຄອງຊີວິດໃຫ້ຢູ່ລອດ. ການໃຊ້ຈ່າຍໃນງານສັງຄົມກໍເຊັ່ນດຽວກັນທີ່ໝູ່ຄູ່ບາງຄົນຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໃຈສະພາບລາຍໄດ້-ລາຍຈ່າຍ, ຜູ້ຂຽນໄດ້ຍິນລູກຊາຍເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ ໃນຫ້ອງຮຽນຂອງເພີ່ນມີໝູ່ບາງຄົນໄດ້ຍ້າຍມາຈາກໂຮງຮຽນ inter ແຫ່ງໜຶ່ງ….

ການຍ້າຍໂຮງຮຽນໃຫ້ລູກ ກໍແມ່ນການຫຼຸດຜ່ອນລາຍຈ່າຍອີກແບບໜຶ່ງ ເພາະເສດຖະກິດຝືດ ລາຍໄດ້ຍ່ອມຫຼຸດລົງຕ້ອງໄດ້ຜ່ອນໜັກໃຫ້ເປັນເບົາ ເຊັ່ນດຽວກັບການໃຊ້ຈ່າຍໃນງານສັງຄົມ ມີຊອງດອງ, ຜ້າປ່າ, ກະຖິນ ແລະ ບັນດາຊອງບຸນຕ່າງໆ ທີ່ມີມາຫຼາຍທາງນີ້ ເວົ້າສະເພາະພວກບໍ່ມີກໍາລັງຈ່າຍຍົກເວັ້ນຜູ້ເພີ່ນມີລາຍໄດ້ຫຼາຍກໍໄຄແນ່ ເຮັດບຸນໄດ້ສະບາຍ ໜ້າໂມທະນາຍິນດີນໍາ, ບັນດາຊອງດອງຊອງບຸນຕ່າງໆນັ້ນ ສໍາລັບຜູ້ມີລາຍໄດ້ໜ້ອຍ ໄດ້ຄິດງໍ້ຊິຈົກຖົງໃສ່ຊອງ ເພາະລໍາພັງແຕ່ແບ່ງໃຊ້ຈ່າຍປະຈໍາເດືອນ ຍັງເກືອບເອົາໂຕບໍ່ລອດ ຕໍ່ປະເດັນນີ້ ຫວັງວ່າຄົນມີຊິເຂົ້າໃຈຄົນບໍ່ມີນໍ!

ກະແສໜຶ່ງທີ່ມາແຮງ ກໍແມ່ນພວກສ້າງພາບພົດ-ສ້າງແຮງບັນດານໃຈລາກດຶງແກ່ກັນ ແຕ່ງໂຕໂກ້ຫຼູ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມັນຄືກັບຄົນອື່ນ, ຜູ້ຂຽນເຫັນຄົນຮູ້ຈັກກັນຈົນໄດ້ເອົາລົດໃຫຍ່ໃຫ້ຫຼານຢືມຂີ່ໄປເຮັດວຽກ ເພື່ອປະດັບພາບພົດປາລະມີ ນີ້ຄືສ່ວນໜຶ່ງຂອງສະພາບຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມ ເພາະຖືກສ້າງຂຶ້ນມາວ່າ: ຄັນບໍ່ມີຄືເຂົາແລ້ວ ຄົນອື່ນກະບໍ່ຢາກຄົບ ເຊິ່ງຄວາມຈິງກໍເປັນແນວນັ້ນແທ້.

ຄ່າເຂົ້າສັງຄົມໃນຍຸກເສດຖະກິດຝືດນີ້ ຫຼາຍຄົນຄົງໄດ້ຕັດຫຼຸດລົງ ເພື່ອໃຊ້ຈ່າຍລ້ຽງຊີບໃຫ້ລອດໃນຍຸກຝືດເຄືອງ ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ຈະເຂົ້າທໍານອງແກ້ຜ້າເອົາໜ້າລອດ!