ຄວາມເຊື່ອທີ່ມືດບອດ ເບິ່ງຄືວ່າມັນຮ້າຍແຮງກວ່າ ພວກງົມງວາຍ ເພາະທັງຜູ້ຂຽນເອງ ແລະ ຄູບາອາຈານ ໄດ້ພົບເຫັນແລ້ວ ຢາກສະທ້ອນວິທີຄິດທາງອອກໃຫ້ແກ່ຄົນບາງຄົນ ແລະ ພັກພວກບາງກຸ່ມ, ບາງຄະນະ ທີ່ຫຼົງເຊື່ອຢຶດຕິດໃນໂຕບຸກຄົນຈົນເງີຍຫົວບໍ່ຂຶ້ນ ແລະ ຂະນະດຽວກັນ ຜູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຊື່ອເບິ່ງຄືວ່າມີແຕ່ປັນຍາລວງໃຫ້ເຂົາເຊື່ອ ແຕ່ຂາດປັນຍາທີ່ຈະສອນໃຫ້ເຂົາເກີດສະຕິປັນຍາ, ທ່ານຜູ້ອ່ານອາດເຄີຍພົບພໍ້ເລື່ອງຂອງສາວົກບາງສາສະໜາທີ່ມີປັນຍາ ແລະ ເຈຕະນາພຽງແຕ່ສອນຊາວບ້ານໃຫ້ເກີດຄວາມເຊື່ອໃນໂຕເອງ.

ຖ້າຈະໃຫ້ຜູ້ຂຽນເວົ້າໃຫ້ແຈ້ງຕື່ມ ກໍຄືການເຜີຍແຜ່ສາສະໜາທີ່ຜູ້ເຮັດໜ້າທີ່ຜູ້ນໍາທາງຈິດວິນຍານ ແລະ ເຜີຍແຜ່ໂດຍກົງ ມີຄວາມສາມາດສ້າງພາບໃຫ້ປະຊາຊົນເກີດພຽງສັດທາໃນໂຕບຸກຄົນ, ອາທິດແລ້ວຜູ້ຂຽນໄດ້ມີໂອກາດນັ່ງຟັງ ພະເຖລະໃນນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນສອງສາມອົງເລົ່າສູ່ຟັງ ເລື່ອງມີຄົນບາງກຸ່ມທີ່ເກີດສັດທາໃນພະສົງບາງອົງຈົນຫຼົງ ຢຶດຕິດໃນໂຕບຸກຄົນໝາຍຄວາມວ່າຜູ້ທີ່ຕົນສັດທານັ້ນຈະມີການປະພຶດຖືກ-ຜິດແນວໃດກໍບໍ່ຮູ້ ຫຼື ບໍ່ສົນຂໍພຽງໄດ້ຢູ່ໃກ້, ໄດ້ຖວາຍທານ.

ຜູ້ຂຽນໄດ້ຖາມຢໍ້າຕື່ມກ່ຽວກັບສັດທາມືດບອດ ວ່າຍັງມີຢູ່ນໍາພະເຖລະທີ່ໄດ້ສົນທະ ນານໍາເພີ່ນ, ຜູ້ຂຽນໄດ້ຮັບຄໍາຕອບວ່າ ຍັງປາກົດມີຫຼາຍຢູ່, ຜູ້ຂຽນ ເລີຍນໍາເອົາປະເດັນນີ້ມາສະທ້ອນໃຫ້ເພື່ອນຜູ້ອ່ານໄດ້ຮັບຮູ້ນໍາກັນ ຫຼື ບາງຄົນກໍເຮັດໜ້າທີ່ສື່ມວນຊົນ ຄວນຕ້ອງມີປາຍປາກກາແທງບັນຫາໃຫ້ຊອດ, ໃຊ້ປັນຍາໃຫ້ຖືກຈຸດ ເຈາະປະເດັນໃຫ້ແຕກ, ໃຫ້ສົມກັບ ທ່ານ ທອງລຸນ ສີສຸລິດ ຜູ້ນໍາສູງສຸດ ໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ: ສື່ມວນຊົນຄືຜູ້ປາກອອກແສງ ຜູ້ຮູ້ແທງຖືກໃຈ, ຜູ້ສະດຸ້ງໄວເມື່ອອ່ານ, ຜູ້ຮູ້ຜ່ານອຸປະສັກ, ຜູ້ທີ່ຮັກຄວາມຈິງ, ຜູ້ທີ່ຍິງຖືກເປົ້າ.

ຖ້າວ່າຫຼາຍຄົນ, ຫຼາຍຝ່າຍຊ່ວຍກັນສ່ອງແສງ, ແລກປ່ຽນບົດຮຽນ, ຍອມຮັບຄວາມຈິງ-ເປີດໃຈກວ້າງຟັງຄໍາເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງ… ຜົນທີ່ໄດ້ຮັບຕ້ອງສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ຄົນໃນສັງຄົມຍ່າງຖືກທາງ ແຕ່ຖ້າບາງຄົນມີໜ້າທີ່ສູງແຕ່ໃຈແຄບ, ແນວຄິດບໍ່ເປີດກວ້າງ ບາງທີກໍຈະມີພຽງຜູ້ສັດທາ ແຕ່ຂາດສະຕິປັນຍາວ່າອັນໃດເປັນສິນ, ອັນໃດເປັນທໍາ, ອັນໃດເປັນຄໍາສອນແທ້ຈິງ ກໍຈະຫຼົງບູຊາໂຕບຸກຄົນແທນພະທໍາຄໍາສອນ!