ດັ້ນກີບເມກ
ນໍ້າຕ້ອງຕາດຄືນ້ອງແກວ່ງຫຼາ, ນໍ້າຕ້ອງຜາຄືນ້ອງແກວ່ງອິ້ວ, ຟ້າຍິກຄີ້ວຄືນ້ອງຊິແກວ່ງແຂນ; ການຈີບສາວ, ລົມສາວໂດຍໃຊ້ຜະຫຍາປັນຍາ ຖືເປັນວາດການດຳລົງຊີວິດແບບໜຶ່ງທີ່ເປັນ ເອກະລັກຄົນລາວໃນອະດີດ ເຖິງແມ່ນວ່າ ປັດຈຸບັນເຮົາບໍ່ໄດ້ ເຮັດຄືອະດີດນັ້ນ ບໍ່ໝາຍວ່າ ອະດີດເຮົາຈະຂາດພູມປັນຍາ ຕ່າງແຕ່ວ່າຄົນບໍ່ສຶກສາຈຶ່ງບໍ່ຮູ້, ຄົນບໍ່ສຶກສາໃຫ້ເຖິງຖອງ ຈຶ່ງວ່າບໍ່ມີ… ເຮົາຈະເອົາບົດຮຽນລໍ້າຄ່າຈາກອະດີດ ມາໝູນໃຊ້ໃນປັດຈຸບັນ ແລະ ອະນາຄົດໄດ້ຫຼືບໍ່ທໍ່ນັ້ນ!
ການນໍາໃຊ້ຜະຫຍາເພື່ອເອົາຊະນະຈິດໃຈກັນລະຫວ່າງບ່າວ-ສາວນັ້ນ ຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ສະຕິປັນຍາຕ້ອນໃຫ້ອີກຝ່າຍຍອມຈຳນົນໃນເຫດ ແລະ ຜົນ ເຊິ່ງບໍ່ຕ່າງກັບໝໍລໍາ ທີ່ລໍາໂຈດຖາມກັນຢູ່ເທິງເວທີ, ບ່າວ-ສາວ ທີ່ກ້ຽວກັນດ້ວຍຜະຫຍາກໍໄດ້ໃຊ້ຫຼາຍເຫດຜົນ ເພື່ອຊີງໃຈ-ສູ້ຢັນກັນດ້ວຍພູມປັນຍາເຊັ່ນ: ຜະຫຍາທີ່ຖາມຕອກຢໍ້າຈິດໃຈອີກຝ່າຍ ເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈກັບລົມປາກທີ່ເວົ້າອອກມາວ່າ: ລົມພານຕ້ອງຕອງແກຢ້ານບໍ່ແນ່ ລົມພານຕ້ອງຕອງແຕ້ແນ່ບໍ່ນໍ?
ຄວາມຮັກຈາກພູມປັນຍາທີ່ໃຊ້ຜະຫຍາໂຕ້ຕອບ ລະຫວ່າງບ່າວ-ສາວ ມີຫຼາຍເຫດຜົນ ຂຶ້ນຢູ່ກັບປະຕິພານ ໄຫວພິບ ຂອງ ແຕ່ລະຄົນ ເຊັ່ນຜູ້ຍິງເວົ້າແກ້ຜູ້ບ່າວວ່າ: ອັນວ່າເຄືອບຸ່ນກ້ຽວ ເຄືອຫວາຍຊໍ້າພັດເນົ່າ ອັນວ່າຊູ້ເກົ່ານ້ອງ ທາງບ້ານກໍບໍ່ມີດອກນາ!
ການເອົາທຳມະຊາດມາປຽບທຽບ ອາລົມຮັກຖືເປັນເລື່ອງ ດີເລີດ-ເຫັນແຈ້ງໄດ້ງ່າຍ ເຊິ່ງບາງກໍລະນີ ຍິ່ງໃຫ່ຍເໜືອຈິງ ແຕ່ ມັນກໍບົ່ງບອກແນວຄິດອາລົມຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ກັນໄດ້ດີເຊັ່ນ:
ພີ່ຢາກຫຍໍ້ແມ່ນໍ້າໃຫ້ເປັນແຜ່ນດິນດຽວ; ຄາວສິບຄືນຊາວຄືນຢາກຫຍໍ້ເປັນຄາວມື້! ຄັນນ້ອງບໍ່ໄດ້ອ້າຍຕາຍໄປຊິບໍ່ເກີດ, ຊິສະເດີດຂຶ້ນຟ້າເມືອຖ້າຢູ່ສະຫວັນ.
ການໃຊ້ຜະຫຍາຈີບ-ກ້ຽວສາວ ເພື່ອສະແດງຄວາມຮັກ ຖືເປັນການຊີ້ບອກຄວາມສະຫຼາດ, ພູມປັນຍາໃນແຕ່ລະຄົນ ເຊິ່ງກວ່າຈະໄດ້ໃຈກັນ ຫຼື ໄດ້ຄວາມຮັກຈາກອີກຝ່າຍກໍບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ, ການຕໍ່ຍອດ-ສືບທອດປັນຍາຈາກອະດີດ ຈຶ່ງບໍ່ ຄວນຖືເບົາ ສົມຄວນຄົ້ນຄວ້າສຶກສາໃຫ້ເລິກເຊິ່ງ…?